Władysław Jabłonowski
Biografia
Urodzony w 1769 w Gdańsku, generał brygady, zmarł na żółtą febrę jako komendant obwodu Jérémie 29 IX 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Pierwsza interaktywna baza Legionistów opracowana na podstwie kwerendy materiałów archiwlanych. Wpisz nazwisko w wyszukiwarce lub sprwadź w alfabetycznej bazie nazwisk.
Urodzony w 1760 w Wierzei woj. poznańskie; wychowanek Szkoły Rycerskiej, z ppłk. inż. awansował w insurekcji na gen. majora (13 XI 1794); adiutant komendant W Legii Naddunajskiej, wyrobił sobie w Lyonie 16 I 1802 stopień generała brygady z tytułem podinspektora 3. półbrygady polskiej w Generalnym Inspektoracie Wojska Polskiego.
Dostał rozkaz wyjazdu 14 IV, ale przybył z urlopu w Paryżu po odpłynięciu 3. półbrygady polskiej. Zreformowany (3 VI 1803), i to w zaniżonym stopniu szefa brygady. Z czasem generał dywizji (1810), odznaczony Komandorią Virtuti Militari i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej. Zmarł w Warszawie 24 IX 1816 na skutek upadku z konia w czasie przeglądu na placu Saskim.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1776 r. w Gdańsku. Adiutant gen. W. Jabłonowskiego; przybył na wyspę z urlopu po jego śmierci. Rochambeau przyjął
go na adiutanta z awansem na szefa szwadronu (6 XI 1802). Po kapitulacji Cap, przez Jamajkę wrócił do Europy. Pułkownik, odznaczony (1812) Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej. Generał brygady 29 XI 1815. Zmarł z początkiem 1831 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Mianowany podporucznikiem w Port-au-Prince 28 X 1802 roku. Został przydzielony do pomocy Przebendowskiemu w pracach sztabowych. Po kapitulacji Cap został z Jamajki zwolniony i wyjechał do Stanów Zjednoczonych 11 III 1804 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1769 w Gdańsku, generał brygady, zmarł na żółtą febrę jako komendant obwodu Jérémie 29 IX 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1768 r. w Dębowej Górze. W sztabie generalnym adiutant komendant, dowódca umocnień na przedpolu Cap Français. Dostał się do niewoli angielskiej z żoną i synkiem. Zwolniony na słowo z Jamajki, poprzez Stany Zjednoczone dotarł do Francji w 1804 r. Jako francuski generał brygady zginął w Hiszpanii w pojedynku w 1812 r. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1768 r. Zreformowany kapitan 2. półbrygady polskiej, oficer nadliczbowy 3. półbrygady. Adiutant komendanta garnizonu Cap Français. Zamordowany przez Murzynów w szpitalu na Wyspie Żółwiej 18 II 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1746 r. w Dobrowie pow. orłowski. Szef batalionu kontroli, potem III. Zmarł prawdopodobnie na żółtą febrę w cytadeli Petite Anse pod Cap 22 X 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1780 r. w Waliskach na Mazowszu. Szef II batalionu i p.o. dowódcy 3. półbrygady w Port-au-Prince (od 29 X). Wrócił do Europy, uzyskując stopień pułkownika. Odznaczony Legią Honorową i Virtuti Militari.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Kapitan zreformowany z 3. półbrygady, przywrócony przez gen. Dąbrowskiego w Livorno do aktywu (1802). W Port Républicain awansował na szefa batalionu, potem p.o. dowódcy szczątków 3. półbrygady. Przydzielony do 5. kompanii III batalionu 114. półbrygady. Zmarł tragicznie w drodze na Kubę w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1777 r. w woj. sieradzkim, wychowanek Szkoły Rycerskiej, szef I batalionu. Zginął w boju pod Cap Français 26 X 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1774 r. w Warszawie, awansował z kapitana II batalionu 1. Legii Włoskiej na szefa II batalionu 2. Legii Naddunajskiej. Zginął w Jacmel przed 20 X 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1767 r. w Lublinie. Wychowanek Szkoły Rycerskiej. Szef batalionu w Santo Domingo 2 II 1804, z czasem grosmajor i kawaler Legii Honorowej. Zmarł w 1825 roku.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1773 r. w Juraszowie, pow. Słonimski. Kapitan, adiutant major I batalionu. Wziął dymisję w Kadyksie (VII 1802) nie mogąc
znieść podróży morzem.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1778 r. w Poznaniu. Porucznik, adiutant major I batalionu. Zmarł 25 I 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1775 r. w Miedzieszynie. Porucznik, adiutant, major II batalionu. Wrócił chory z wyspy.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1776 r. w Warszawie. Od 22 XII 1801 kapitan, adiutant major w III batalionie. Od 23 IX 1802 adiutant major II batalionu. Z obozu w Regla (Kuba) wyjechał do Santo Domingo. Wrócił do Europy 10 II 1807. Pułkownik 1809, odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Zmarł w Warszawie w 1852 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Wierzbicki Bazyli Piotr, pułkownik, urodził się w roku 1766-ym. Wszedł jako kadet do służby wojskowej w roku 1791-ym do 10-go pułku piechoty Działyńskiego. Służył później w legionach włoskich. Odbywał wszystkie kampanie od 1794 do 1813-go roku. Pod Lipskiem dostał się do niewoli. Obdarzony krzyżem kawalerskim Virtuti Militari, zmarł w r. 1852-im.
Oppman
Oficer zdrowia 2 klasy. Po likwidacji I batalionu zatrudniony w szpitalu w Cayes, jeniec na Jamajce, wrócił do Galicji. W wojsku Księstwa Warszawskiego urzędnik zdrowia 3 klasy w 1. 1809—1811.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1774 r w Warszawie. Zmarł na żółtą febrę w Cap Français w październiku 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1778 r. w Kaliszu. Na San Domingo przebywał do 6 II 1803. Wrócił do Europy. Przebywał w Châlons-sur-Marne, potem w Legii Północnej. Podpułkownik Księstwa Warszawskiego, odznaczony Krzyżem Virtuti Militari oraz Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony we Lwowie, kapitan od 1794 r. Zginął z rąk Murzynów w szpitalu na Wyspie Żółwiej 18 II 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1778 r. w Krakowie. Wrócił z San Domingo jako oficer bez wojska XI/XII 1802. Z czasem uzyskał stopień pułkownika. Odznaczony Virtuti Militari i Legią Honorową. Zmarł w 1817 roku.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1761 r. w Dubnie. Awansowany z porucznika. Wrócił jako kapitan bez wojska do Francji. Z czasem kapitan Korpusu Weteranów i Inwalidów Księstwa Warszawskiego (1811).
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1760 r. w Krakowie, w Polsce kapitan 2. regimentu Wodzickiego. Utonął w czasie burzy w Livorno 15 V 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1768 r. w Warszawie. W czasie tonięcia statku koło S.Vincenzo 15 V 1802 postradał zmysły.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1752 r. w Warszawie. Zginął w walkach pod Penitence przy Cap 26 X 1802, dowodząc 5., 7., 8. kompaniami.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w ok. 1770 r. w Warszawie. Zginął lub zmarł z ran czy żółtej febry w Port au Prince w lutym 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1746 r. w miejscowości Korzec. Zginął w obronie Môle S. Nicolas w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1762 r. w woj. warszawskim. Przeniesiony do 114. półbrygady 1 I 1803. Przebywał w Châlons-sur-Marne, potem w sztabie Masseny i w 2. Legii Północnej.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1775 r. w Kadiszu. Wrócił do Europy. Przebywał w Châlons-sur-Marne w latach 1803— 1804. Podpułkownik Księstwa Warszawskiego.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony między 1772 a 1774 r. w Łęczycy; porucznik jazdy polskiej, ranny w 1794 r. W Legii osiągnął stopień kapitana (20 VII 1800). Tonął koło S. Vincenzo 15 V 1802 r. i wziął dymisję 17 VIII.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony 16 I 1776, Warszawa, zm. 1838, tamże(?), pułkownik, dyrektor Banku Pol. Uczestnik powstania kościuszkowskiego 1794; od 1800 w Legii Naddunajskiej K. Kniaziewicza; 1802 wysłany z Legionami pol. na Santo Domingo; od 1805 w sztabie gł. Wielkiej Armii, uczestniczył w bitwach m.in. pod Ulm, Austerlitz, Jeną i Frydlandem; od 1807 w armii Księstwa Warsz., w kampanii 1809 walczył pod Raszynem, w kampanii 1812 m.in. pod Smoleńskiem, Możajskiem (Borodino) i nad Berezyną, 1813 pod Lipskiem jako dca 16. pułku piechoty; w wojsku Królestwa Pol. dca 1. pułku piechoty liniowej (1816–20); od 1824 nadzwyczajny referendarz stanu i 1827–28 czł. nadzwyczajny Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu Królestwa Pol.; 1828–31 jeden z 3 pierwszych dyr. Banku Pol.; odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1776 r. w woj. poznańskim. Zginął 4 XI 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1768 r. w Warszawie. Zginął w Jacmel 21 III 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1776r. w Wilnie. Objął stanowisko po K. Przebendowskim. Wziął dymisję 8 VI 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony 1751 r. na Wołyniu. Przeniesiony do 8. kompanii I batalionu 114. półbrygady. Przebywał na Kubie, wrócił do Paryża 6 II 1804. Przebywał w Châlons-sur-Marne.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Wziął dymisję w Kadyksie w lipcu 1802 nie mogąc znieść podróży morskiej.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1770 r. w Mścisławie. Zmarł w Borgne na San Domingo we wrześniu 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1768 r. w Pozentruy (Haut Rhin). Żonaty z Francuzką. Ponieważ w walkach od 1792 r. był ranny 19 razy, a 15 V 1802 r. ledwie uratował się z tonącego statku, pozostawiono go w Zakładzie w Livorno.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Z Wołynia lub Podola. Zmuszony do służby rosyjskiej (por.). W Legii Naddunajskiej porucznik i kapitan (1 I 1801). Zginął na San Domingo.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1765 r. w Gniętach na Litwie. Zginął na San Domingo jesienią 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w r. 1770 w Elblągu, zamordowany przez Murzynów w szpitalu „Les Pères” w Cap 18 III 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony 1776 r. Porucznik 7 brygady kawalerii narodowej. W Legionach Włoskich w polskiej 2 Legii; jeniec w Mantui 1799 r. W Legii Naddunajskiej był porucznikiem kawalerii, potem w IV batalionie (12 VIII 1800), kapitan strzelców (1 I 1801). Rozbitek k. S. Vincenzo 15 V 1802 r., również przy powtórnym zaokrętowaniu nie osiągnął celu. Z Zakładem 114. półbrygady wcielony na Elbie do 20. półbrygady francuskiej, a w końcu do 1. regimentu piechoty polskiej (4 XII 1804). Z czasem pułkownik, odznaczony Legią Honorową.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1770 r. w woj. krakowskim. Zginął lub zmarł na San Domingo w 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1770 r. w Sieradzu. Zginął na San Domingo w 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1770 r. w Rawiczu. Zginął w Dondon 27 IX 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1772 r. w Srokach. Ranny pod Portoferrajo na Elbie w 1801 r. Zmarł na żółtą febrę z początkiem 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1781 r. w Algimany (Litwa). Przeniesiony do 3. kompanii II batalionu 23 IX 1802 r., potem włączony do 114. półbrygady. Jeniec na Jamajce. Znalazł się w Châlons-sur-Marne, potem w sztabie ks. Pontecorvo, kapitan od 1808 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1775 r. w Poznaniu. Zginął pod Cap 26 X 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1765 r. w Wiszniewie k. Nowogródka (Litwa). Jeniec w Cayes 17 X 1803, Port Royal (Jamajka), zwolniony dostał się przez Stany Zjednoczone do Bordeaux 21 IV 1804. Szef III batalionu 1. regimentu piechoty polskiej II X 1805.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1769 r. w miejscowości Franki, z podporucznika II batalionu, przeniesiony na kwatermistrza. Jeniec po kapitulacji Cayes. Przebywał na Jamajce. Potem przez Stany Zjednoczone przybył do Bordeaux 24 IV 1803. Dymisja w 1805 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1772 r. na Kujawach (przypuszczalnie w Jasieńkach na ziemi łukowskiej), popełnił samobójstwo w blokhauzie La Cloche 23 czerwca 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1777 r. w miejscowości Boisko. Awansowany za męstwo w czasie abordażu 30 XII 1803 na kapitana przez gen. Noailles’a, występował jako komendant szczątków II batalionu na Kubie 1804 (uratował chorągiew batalionu). W Paryżu nie uznano awansu. Przebywał w Châlons-sur-Marne, potem w sztabie 1. dywizji dragonów, kapitan 1809. Odznaczony Legią Honorową.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1759 r. w Sokolnikach. Wobec nieprzedłużenia urlopu znalazł się w Mediolanie 18 I 1803. Nie wyjechał i wziął dymisję 24 III 1804. Zmarł w 1865 r. Batalion jego przejął szef kontroli Tomasz Zagórski.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
,
Urodzony ok.1775 r. w Warszawie. Zginął w wąwozie Kay 27 III 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1775 r. w miejscowości Drążewo koło Ostrołęki. Przeszedł do jazdy Rożnieckiego w 1802 r. Objął dowództwo 7. pułku lansjerów (1809). Został generałem brygady (22 VII 1813), baronem Cesarstwa, oficerem Legii Honorowej, Zmarł w Rzymie 23 IV 1847.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1775 r. w Warszawie, synowiec brygadiera Pawła. Ppor. 7. reg. p. lit., w Legionach był kapitanem, ranny, został jeńcem w Mantui (1799); adiutant major VII batalionu Legii Włoskiej. Zreformowany z 2. półbrygady poi. Przywrócony do aktywu. Ciężko ranny w walkach między Corail a Jérémie, zmarł w tym ostatnim, gdy dołączyła się żółta febra, latem 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Z Mazowsza, adiutant major od 20 VI 1800 r. Zmarł na żółtą febrę 16 V 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1759 w Brześciu Litewskim. Stacjonował w Cayes. Potem na Jamajce. Z Małachowskim przez Stany Zjednoczone dostał się do Bordeaux. Przebywał w Châlons-sur-Marne w 1804 r. Potem 1. regiment piechoty polskiej. Pułkownik Korpusu Weteranów. Zmarł w 1819 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w Warszawie. Na skutek ran otrzymanych w Jacmel 17 V 1803 zmarł w Cayes 6 VI 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1773 r. wToruniu. Zmarł na żółtą febrę w Tiburon V 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1775 r. w Warszawie. Zginął w Corail w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1773 r. w Oleszy (Podole). Chory w Cayes, wysłany na rekonwalescencję do Jérémie. Nie dostał się do niewoli. W Hawanie obejmuje dowództwo statku
korsarskiego. Dociera do Europy. Potem na Elbę. Odznaczony Virtuti Militari i Legią Honorową, został generałem brygady. Zginął tragicznie w Warszawie 29 XI 1830 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1767 r. w Krakowie lub Łęczycy. Ciężko ranny pod Aquin zmarł 19 V 1803 w Cayes.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1770 r. w Białej Cerkwi. Został w Europie jako komendant Zakładu w Genui. Potem walczył na Elbie i w szeregach 1. regimentu piechoty polskiej. Dymisja-1809.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1767 r. na Wołyniu. Ranny zmarł w Corail (dołączyła się żółta febra) w maju 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1770 r. w woj. lubelskim. Wg Romańskiego i Małachowskiego zmarł w Cayes na żółtą febrę, wg Luxa zginął pod Coteaux 27 IV 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1774 r. w Pińsku. Nie wrócił.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1779 r. w Krakowie. Wzięty do niewoli przy próbie ucieczki z Jérémie, potem na Jamajce. Zwolniony na słowo, przez Stany Zjednoczone dostał się do Châlons-sur-Marne. Z czasem generał dywizji. Poległ pod Grochowem w 1831 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1767 w Krakowie, zginał w blokhauzie Camp Bourdette koło Cayes V/VI 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1767 w Poznaniu. Zmarł na żółtą febrę w Jeremie 19 V 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1769 w Warszawie. Zreformowany, przywrócony w aktyw, zginał pod Coteaux 27 IV 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony między 1768 a 1771 w Szpicach (woj krakowskie). Był w Cayes 12 X 1803. Jeniec na Jamajce, zwolniony do Stanów Zjednoczonych na słowo 8 IV 1804 - nie wrócił do Europy.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1765 w Krakowie. Zreformowany, wrócił w aktyw. Zmarł na żółtą febrę w Cayes 16 V 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1774 na Mazowszu. Zmarł na żółtą febrę na pokładzie "La Vertu" przed Cayes 16 V 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1770 r. w Warszawie. Zmarł na żółtą febrę w Cayes w maju 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1777 r. w Wilnie. Z urlopu w kraju wrócił w lipcu 1803. Z czasem major 8. pułku piechoty odznaczony Legią Honorową. Zmarł w 1812.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1775 r. we Lwowie. Podoficer 3. regimentu piechoty Czapskiego v 1794 r. Ppor. Legionów Włoskich 26 III 1799 r. Z porucznika 1 komp. II batalionu awansował w Santo Domingo na kapitana (2 II 1805). Jako audytor generalny armii Królestwa Polskiego (od 1824) oskarżał w procesie W. Łukasińskiego. Zmarł w 1830 r.
Leon Tarnowski urodził się 25 lutego 1775 roku, na terenie I zaboru austriackiego, tzw. Galicji austriackiej (urodził się, albo mieszkał we Lwowie). W roku 1794, tj. gdy miał 19 lat, wstąpił do pułku grenadierów krakowskich, z którego został przeniesiony do pułku Czapskiego i awansowany na sierżanta, brał udział w bitwach pod Polanami, Szczekocinami, w oblężeniu Warszawy i w obronie Pragi. Po powstaniu kościuszkowskim wyjechał przez Wiedeń do Włoch i jako starszy sierżant zaciągnął się 19 kwietnia 1797 do 2 batalionu drugiej legii włoskiej Legionów Polskich we Włoszech, tam też 26 marca 1799 za męstwo na polu Bitwy pod Weroną awansował na podporucznika. Należał do oficerów polskich którzy dostali się do niewoli wskutek kapitulacji Mantui i trafili do austriackiego obozu jeńców 2 Legii w Loeben w Styrii, jest wymieniany pośród podporuczników z II batalionu 2 Legii. Wraz z resztą oddziału wcielony został do 114 półbrygady francuskiej i wysłany do w roku 1801 na San Domingo. Przez 5 lat brał udział w ciężkich walkach, awansując w tym czasie kolejno na stopnie porucznika i kapitana. Na San Domingo, w miasteczku Mirebalais, leżącym w pobliżu Port-au-Prince, zostało obsadzone oddziałem Leona Tarnowskiego, który początkowo był podporucznikiem w 1 kompanii II batalionu 114 półbrygady, ale po śmierci porucznika Szumskiego w r. 1803 zajął jego miejsce i został porucznikiem. Skrwawione obroną i liczące w sumie około 80 legionistów oddziały porucznika Tarnowskiego broniące Mirebalais oraz kapitana Gołaszewskiego broniące Grand Bois dotarły jako jedne z pierwszych do Santo Domingo. Jako dowódca kompanii 1 fizylierów brał udział w przygotowaniach do obrony wschodniej części San Domingo przed wyprawą gen. Dessalines. Kapitanem został mianowany w r. 1805. Latem r. 1805 na prywatnej zabawie został pchnięty pałaszem w brzuch przez dotychczasowego przyjaciela kapitana Gołaszewskiego, Tarnowski jednak szczęśliwie po dwóch miesiącach wrócił do zdrowia. Na San Domingo ożenił się z wdową po oficerze francuskim, Jacqueline z domu Larguett, pochodzącą z Vannes w Bretanii.
January Suchodolski "San Domingo", (jeden z obrazów J. Suchodolskiego o tej tematyce, inny to Polacy na San Domingo).
Po przypłynięciu na Kubę, skupił rozproszonych na niej Polaków; wraz z którymi został wcielony do 5 pułku lekkiej piechoty francuskiej, jako dowódca kompanii. W roku 1808 przyjechał wraz żoną do Księstwa Warszawskiego i skierowano go, jako kapitana kwatermistrza, do 11 pułku piechoty, który stacjonował w Gdańsku. Pułkownikiem został mianowany jeszcze za Księstwa Warszawskiego. W r. 1812 w Księstwie Warszawskim był podinspektorem popisów. W Królestwie Polskim mianowany został w roku 1815 audytorem l dywizji piechoty wojsk polskich, a w 1824 audytorem generalnym armii.
W czasie śledztwa które objęło członków Towarzystwa Patriotycznego, po oficjalnych skargach uwięzionych na metody stosowane w śledztwie złożonych na ręce Delegacji, W. Ks. Konstanty rozkazał złożenie zeznań naczelnikowi więzienia na Lesznie kapitanowi Tadeuszowi Niewodowskiemu przed audytorem generalnym wojska pułkownikiem Leonem Tarnowskim. W biurze Nowosilcowa sporządzony został wniosek o uznanie winnymi zbrodni stanu Waleriana Łukasińskiego, Dobrzyńskiego i Schroedera, wniosek ten został przekazany płk Fiszerowi, który wyznaczył do jego wniesienia przed sąd sejmowy pułkownika Leona Tarnowskiego, który jako audytor pełnił obowiązki prokuratora. Na tym stanowisku umarł w 13 maja 1830, tj. w wieku lat 55. Pochowany został w Katakumbach cmentarza na Powązkach naprzeciwko filaru z literą Z.
Leon Tarnowski w służbie wojskowej pozostawał w latach 1794-1830, z 2-letnią przerwą między rozwiązaniem armii Rzeczypospolitej a wstąpieniem do Legionów, czyli lat 33, z czego przez lat 16 brał udział w walkach.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1768 r. w Sandomierzu. Przebywał w Cayes, jeniec na Jamajce i w Plymouth do 1811 r., kapitan 18. pułku piechoty, odznaczony Legią Honorową w 1814 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1778 r. w Czersku. Zginął w wąwozie Kay 27 III 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1768 r. Z 2. brygady kawalerii narodowej.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1771 r. na Mazowszu. Zginął przerżnięty piłą w Léogane w październiku 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1765 r. w Kaliszu. Należał do rozbitków 15 V 1802. Wysadzony w Tulonie 27 V 1803, skierowany został na Elbę.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1771 r. w Smoszowie pod Krotoszynem. Wrócił z żoną. W sztabie dywizji dragonów 1805. Odznaczony Legią Honorową. Major w 1831 r. Zmarł w 1856 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I
Z 9. regimentu polskiego. Nie wrócił.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Zmarł na żółtą febrę.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1766 r. na Lubelszczyźnie. Zmarł w szpitalu w Livorno na skutek rozbicia statku koło S. Vincenzo 15 V 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1778 r. w Kaliszu. Zginął k. Borgne na skutek zdrady gen. Christophe’a, 1802 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1777 r. w Łucku (Wołyń). Po reformie zastrzelił się w Livorno przed 23 II 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1780 r. w Warszawie. Poległ pod Goâve 8 X 1802 lub zmarł w niewoli.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1777 r. w Rawiczu. Zwolniony na skutek choroby, zmarł w powrotnej drodze w Kadyksie V 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Wzięty do niewoli przez Murzynów koło Dondon 27 IX 1802; nie wiadomo, jak się z niej wydostał, gdyż w marcu 1803 r. został przydzielony do 5. kompanii II batalionu 114. półbrygady. Nie wrócił.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1771 r. w Kaliszu. Zmarł na morzu wg Kierzkowskiego.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
W 1811 roku - porucznik Korpusu Weteranów.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1784 r. w Berdyczowie. Wychowanek Korpusu Kadetów w Petersburgu. W Legii Naddunajskiej za męstwo w kampanii hohenlindzkiej otrzymał broń honorową. Podporucznik 1802, ranny koło Dondon 30 IX. Przeszedł 9 II 1803 do 8. kompanii II batalionu.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Zmarł na San Domingo.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1774 r. w Krakowie. Podporucznik Korpusu Inżynierów. Został złotnikiem w Filadelfii w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1777 r. w Ostapkowie lub Błoniu. Przydzielony do 4. Kompanii III batalionu 114. półbrygady. Ranny w Cayes, jeniec na Jamajce i w Anglii, wymieniony w 1813 r. Podporucznik Legii Nadwiślańskiej i odznaczony Legią Honorową w 1814 r. Zmarł w 1816.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Awans ze starszego sierżanta. Przybył z Francji 22X11 1802. Przydzielony do 1. kompanii II batalionu 114. półbrygady. W Regla na Kubie występuje jako porucznik. Wraca do Europy. Przebywał w Châlons-sur-Marne, w 1805 w sztabie Soul ta.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1776 r. w Poznaniu. Przeszedł z 5. kompanii III batalionu, choruje; przydział do 6. kompanii I batalionu 114. półbrygady. Wrócił do Francji 2 XII 1803, pobyt w Châlons sur-Marne, w sztabie 7. korpusu Augereau od 1805 r. Dymisja 6 VIII 1806 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1776 r. w Tarnopolu. Przebywał w Cayes, jeniec na Jamajce, przez St. Zj. Ameryki dociera do Chalons-sur-Marne. W 1805 r. przydzielony do sztabu 1. dywizji dragonów.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w Żółkwi. Przydzielony z III batalionu. Chory od 23 I-4 IV. Przeniesiony z Port-au-Prince do 8. kompanii III batalionu 114. półbrygady. Pobyt w Châlons-sur-Marne. Potem w sztabie dywizji dragonów w 1805 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Awansował ze starszego sierżanta 4 XI 1802. Chory od 23 I — 20 III 1803. Przeniesiony do 3. kompanii I batalionu 114. półbrygady. Przebywał w Môle S. Nicolas i na Kubie od 19 XII 1803. Wrócił do Europy. Z Châlons-sur-Marne dostał się w 1805 r. do sztabu dywizji dragonów spieszonych. Porucznik 1. Legii Północnej 22 IV 1806. Kapitan 7. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego. Zmarł* w Bordeaux 30 I 1810 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w Warszawie. Zmarł 17 VI 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1778 r. w Warszawie. Utonął w Livorno 15 V 1802.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1778 r. w Kamieńcu Podolskim. Przeszedł do 3. kompanii II batalionu 23 IX 1802. Po czym do 1. kompanii III batalionu 114. półbrygady (w marcu 1803). Był w Port au Prince (IV—V), powrócił do Europy, wszedł do 1. regimentu piechoty polskiej w 1804 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Wysłany 23 IX 1802 r. Powrócił z wyprawy.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Skierowany z Brestu (16 VII 1802) na San Domingo. W latach 1804-1805 przebywał w Châlons-sur-Marne. Przydzielony do sztabu V korpusu Lannesa w Strasburgu (20 IX).
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1775 r. w Warszawie, przeszedł z ułanów polskich na starszego sierżanta 3. półbrygady. W Santo Domingo awansował do stopnia porucznika 21 V 1805. Wracając do Francji dostał się koło Bordeaux 15 I 1807 do niewoli angielskiej, w której przebywał do 7 VII 1814 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony między 1765 a 1767 r. Porucznik 17. reg. p. kor., w 1794 kapitan. Służył w Legii Naddunajskiej jako podporucznik (23 IX 1800), zreformowany z powodu słabego
zdrowia. Przebywał w Mediolanie (3 VII 1802), ale na wyprawę nie zgłosił się.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Zażądał dymisji 4 I 1801 r. Cofnął ją i wyruszył na San Domingo. Ujęty przez Anglików został wysadzony w Trieście, skąd dotarł do Zakładu polskiego w Ferrarze 30 XII 1803 r. W 1804 wszedł jako podporucznik do 1. regimentu J. Grabińskiego.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1760 r. w Nagórzanach k. Kamieńca Podolskiego; Szef brygady i przewodniczący Rady Administracyjnej, pozostał jako przewodniczący byłej Rady Administracyjnej Legii Włoskiej dla sfinalizowania spraw finansowych. Generałem brygady został 13 XI 1806 r. Uzyskał Krzyże Virtuti Militari i Legii Honorowej. Zmarł w Warszawie 13 I 1828 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1772 r. w Berdyczowie, szef batalionu kontroli, przejął zastępczo dowództwo półbrygady. Po walkach III batalionu w dolinie Carvahanac,
przewieziony morzem do Cayes, zmarł 4 V 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1773 r. w Warszawie, zreformowany, przywrócony w aktyw, wrócił z wyspy. Kapitan Legii Nadwiślańskiej; Legia Honorowa w 1809 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1778 r. w Warszawie, najstarszy z braci; ranny uzyskał urlop chorobowy. Przebywał w Mediolanie, potem na Elbie. Przydzielony do 1. regimentu piechoty polskiej 2 VI 1804, wkrótce wziął dymisję. Zamordowany przez służącego Włocha.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony 1772 r. na Podolu, porucznik jazdy (2 I 1801), zreformowany (15 VIII), à la suite 2. półbrygady polskiej jako porucznik grenadierów, zginął (wg Romańskiego) w Jérémie w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1771 r. na Podlasiu. Zreformowany z 2. półbrygady pol. Reaktywowany był w Jérémie, Santiago (Kuba). Zginął przy awarii statku, pożarty przez rekiny w listopadzie 1803 r. (koło Jardines de la Reina).
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1750 r. w miejscowości Lasków. Był w Jérémie, Cap. Potem na Jamajce i w Lichfield (Anglia 25 V 1804). Wrócił do Francji 31 V 1806. Poprzez Legię Północną wszedł do Korpusu Weteranów i Inwalidów 11 III 1808 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1779 r. w Warszawie. Był w Jérémie IV-V 1803. Potem w Châlons-sur-Marne, w 1805 r. w sztabie 3. korpusu Davouta. Odznaczony Legią Honorową 1809, adiutant komendant w 1812.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1769 r. w woj. kijowskim (występuje z żoną i dziećmi). Był w Jérémie, na Jamajce, potem w Châlons-sur-Marne oraz w sztabie 2. dywizji ciężkiej kawalerii, kapitan w 1807 r. Odznaczony Legią Honorową i Virtuti Militari.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1780 r. w Krakowie. Był w Cayes, na Jamajce i w Stanach Zjednoczonych. Z Châlons-sur-Marne przeszedł na porucznika ułanów polskich w 1805 r. Porucznik II batalionu 2. pułku piechoty Legii Nadwiślańskiej. Odznaczony Legią Honorową. Umarł w 1823 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1781 r. w Warszawie. Był w Cayes. Z Jamajki przez Stany Zjednoczone dostał się do Bordeaux 25 VII 1804. Był w Châlons-sur-Marne, potem w 1. regimencie piechoty polskiej.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1774 r. w Rosieniach (Litwa). Zreformowany z 1. półbrygady wszedł w aktyw do 2. półbrygady, ambarkowany. Był w Cayes,
na Jamajce, w Stanach Zjednoczonych, w Bordeaux — 29 VI 1804. Po powrocie w 1. regimencie piechoty polskiej od 11 X 1805. W 1. pułku piechoty Legii Nadwiślańskiej, jeniec w Hiszpanii w 1810 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w Konstantynowie. W Jérémie, Anse â Veau, ranny pod Jérémie, jeniec w Cap, potem na Jamajce i w Stanach Zjednoczonych— 5 IV 1804, Bordeaux 29 VI 1804. W 1. regimencie piechoty polskiej Grabińskiego, potem w 1. pułku piechoty Legii Nadwiślańskiej. Odznaczony Legią Honorową za Saragossę w 1808 r. Zmarł 1 X 1817 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1778 r. w Krakowie. Był w Cayes, na Jamajce, w Stanach Zjednoczonych. Z Châlons-sur-Marne, przydzielony do sztabu 1. dywizji ciężkiej kawalerii 20 IX 1805 r. Poległ pod Wałami z początkiem 1807 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony między 1759 a 1761 w Lublinie. Zreformowany podporucznik w 1801, włączony w aktyw 18 XII 1802. Jeniec ang. z Cayes do 1814 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Awansowany w Cayes z podoficera, wzięty do niewoli brytyjskiej na Ile à Vache 13 VIII 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1756 lub 1758 r. na Litwie. Był w Môle S. Nicolas. Zginął w czasie abordażu gen. Noailles’a 30 XII 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1780 r. w miejscowości Kowatowy (woj. krakowskie). Zreformowany, przywrócony w aktyw, zmarł na żółtą febrę w Jérémie w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1771 r. w Dębowcu w woj. krakowskim. Był w Jérémie, na Kubie, w Môle S. Nicolas i znów na Kubie (w Baracoa). Z Châlons-sur-Marne przydzielony w 1805 r. do sztabu 2. dywizji kawalerii ciężkiej. Kapitan III batalionu 3. pułku piechoty Legii Nadwiślańskiej. Odznaczony Legią Honorową w 1809 r. Umarł 24 XII 1817 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Jeniec powstańców (Torbeck, Jérémie). Po powrocie do Francji przebywał w Châlons-sur-Marne, a w 1805 r. został przydzielony do sztabu rezerwy kawalerii Murata w Strasburgu.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1779 r. w Warszawie. Na pomniku w pałacu biskupim w Krakowie umieszczony wśród poległych na San Domingo.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1773 r. w Winnicy (Ukraina). Był w Cayes, na Jamajce (w niewoli podawał się za porucznika). Przez Stany Zjednoczone dostał się do Bordeaux 11 VII 1804. Przebywał w Châlons-sur-Marne, potem w 1. regimencie piechoty polskiej 11 X 1805, kapitan 7. pułku piechoty w 1812 r. Potem w Korpusie Weteranów.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1774 r. w Kijowie. Ciężko ranny pod Coteaux 27 IV 1803, zmarł w Cayes 19 V 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1783 r. w La Grandeloge koło Dole (Jura). Syn gen. Mikołaja, zginął pod Coteaux 27 IV 1803.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1762 r. w Łucku. Był w Jérémie, na Kubie, w Santo Domingo, gdzie awansował na podporucznika 24 XII 1805. Potem w 1. Legii Północnej, w 5. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego w 1808 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Był w Cayes, na Jamajce, St. Zjednoczonych. W Bordeaux 25 IV 1804. Przebywał w Châlons-sur-Marne, później kapitan 1. pułku piechoty Legii Nadwiślańskiej, zginął w szturmie Saragossy 15 VI 1808.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1767 r. w Humaniu. Był w Cayes, w niewoli na Jamajce, w Brecon (Walia) i Badjenosth, zwolniony w 1813. Z Francji dostał się do Warszawy 7 XI 1814, zamieszczony w spisach Korpusu Weteranów.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Mianowany ze st.sierżanta podporucznikiem w Santo Domingo w lipcu 1805 r. Był w oddziale polskim S. Gołaszewskiego. Przypuszczalnie zginął w obronie Santo Domingo.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1777 r. w Bystrzycy; ppor. w Jérémie 3 VIII 1803 r. Po powrocie w 1. reg. polskim 11 X 1805 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony ok. 1774 r. Był w Cayes. Jeniec na Jamajce i w Anglii do 1811 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Przypuszczalnie zginął w Jérémie w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Przypuszczalnie zginął w Jérémie w 1803 roku.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Zaznaczył się w obronie Môle-Saint-Nicolas w 1803 r. Dostał się na Kubę.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Utonął przy Jardines de la Reina ok. 4 XI 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1767r. w Humaniu, awansował z podoficera w Santo Domingo w lipcu 1805, był ranny. Dostał się wraz z Radwańskim w powrotnej drodze koło Bordeaux do niewoli angielskiej, w której przebywał do 17 VIII 1812. Wrócił do Francji, po czym w Warszawie wszedł jako kapitan do Korpusu Inwalidów 7 XI 1814 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Wziął dymisję na Elbie w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Z podoficera 3. półbr. — ppor. w Santo Domingo 24 XII 1804 r., poległ 27 III 1805 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Urodzony w 1772 r. w Słucku. Był w Cayes. W niewoli angielskiej na Jamajce i w Anglii do 1811 r., żonaty. W kampanii 1812 r. ranny pod Kownem (12 XII). Zmarł 7 I 1813 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Awansował w Cayes, jeniec na Jamajce w 1803 r.
Jan Pachoński, Polacy na Antylach i morzu karaibskim, Kraków, Wydawnictwo Literackie 1979, Aneks I.
Korpus oficerski
Pułk 6 piechoty, Pułk 16 piechoty, Pułk 17 piechotyLux Kazimierz, major wojsk polskich, urodził się w Warszawie r. 1780, w 16-ym rouku życia wszedł od służby wojskowej w roku 1796, jako kuryer do legionów polskich we Włoszech. We dwa lata awansował na sierżanta starszego, w r. 1800 na podporucznika; stopień ten okupił krwią w bitwie pod Marengo.
W r. 1802 mianowany porucznikiem, w 1809 kapitanem, w 1812 majorem. Służył w 6-ym a następnie w 16-ym i 17-ym pułku piechoty. Odbywał kampanię we Włoszech od 1796 — 1801 r. Był w bitwach nad Trebią, pod Novi, Marengo, Mincio, Man tuą. W r. 1802 walczył na San Domingo. W tymże roku wzięty przez Anglików do niewoli, przebywał w nim do r. 1804.
W r. 1807 wszedł do wojska Księstwa Warszawskiego, w 1809 walczył przeciw Austryakom w oblężeniu Torunia, odbył wyprawę r. 1812. W 1813-ym roku był oblężony w Modlinie; w 1815-ymt wszedł po wojska polskiego Kongresówki, w 1820-ym uzyskał uwolnienie ze względu na sterane zdrowie i wszedł do służby cywilnej, jako komisarz Obwodu Płockiego, a następnie Przasnyskiego. Ozdobiony krzyżem kawalerskim Virtiiti militari i oiderem św. Stanisława, umarł w roku 1846-ym.
Artur Oppman
Korpus oficerski
Pułk 8 piechotyKorpus oficerski
Pułk 4 piechotyUwolniony z niewoli 24 stycznia 1812 roku.
Korpus oficerski
Pułk 12 piechotyDwukrotnie pojmany i uwolniony z niewoli 30 maja 1809 roku oraz 1 lutego 1811 roku.
Korpus oficerski
Urząd zdrowiaKorpus oficerski
Pułk 2 piechotyKorpus oficerski
Pułk 10 jazdyKorpus oficerski
Pułk 6 jazdyKorpus oficerski
Pułk 6 jazdyUwolniony z niewoli 15 maja 1810 roku.
Korpus oficerski
Pułk 11 piechotyUwolniony z niewoli 24 maja 1812 roku.
Korpus oficerski
Pułk 1 piechoty, Pułk 7 piechotyKorpus oficerski
Pułk 6 piechoty, Pułk 14 piechotyUwolniony z niewoli 9 maja 1810 roku.
Korpus oficerski
Pułk 1 piechoty gal. fr.Korpus oficerski
Pułk 4 piechotyUwolniony z niewoli 10 października 1810 roku.
Korpus oficerski
Pułk 10 jazdyKorpus oficerski
Pułk 1 piechotyKorpus oficerski
Ministerium WojnyKorpus oficerski
Pułk 16 piechotyKorpus oficerski
Urząd zdrowiaKorpus oficerski
Gwardia Narodowa w WarszawieKorpus oficerski
Pułk 3 piechotyKorpus oficerski
Biuro żywności fur. i transportuUwolniony z niewoli 13 listopada 1811 roku.
Korpus oficerski
Pułk 4 piechotyKorpus oficerski
Gwardia narodowa w WarszawieUwolniony z niewoli 11 marca 1812 roku.
Korpus oficerski
Pułk 4 piechotyUwolniony z niewoli 5 marca 1808 roku.
Korpus oficerski
Administracja wojskowaUwolniony z niewoli 19 maja 1812 roku.
Korpus oficerski
Pułk 8 piechotyW niewoli od 1812.
Korpus oficerski
Pułk 11 piechotyUwolniony z niewoli 16 kwietnia 1810 roku.
Korpus oficerski
Pułk 14 jazdyKorpus oficerski
Pułk 2 ułanów gal. fr.Uwolniony z niewoli 8 października 1809 roku.
Korpus oficerski
Pułk 2 ułanów gal. fr.Uwolniony z niewoli 8 października 1809 roku.
Korpus oficerski
Pułk 5 jazdyUwolniony z niewoli 15 kwietnia 1808 roku.
Korpus oficerski
Biuro ministra wojnyKorpus oficerski
Pułk 5 piechotyKorpus oficerski
Pułk 17 piechotyKorpus oficerski
Pułk 1 piechoty gal. fr.Uwolniony z niewoli 9 maja 1811 roku.
Korpus oficerski
Pułk 1 jazdy gal. fr.Uwolniony z niewoli 20 grudnia 1809 roku.
Korpus oficerski
Pułk 10 jazdyKorpus oficerski
Pułk 3 jazdyKorpus oficerski
Pułk 6 jazdyKorpus oficerski
Pułk 12 piechotyKorpus oficerski
Pułk 16 jazdyKorpus oficerski
Pułk 6 jazdy, Pułk 7 jazdy gal. fr.Korpus oficerski
Piłk 1 piechotyKorpus oficerski
Szkoła Aplikacyjna Artylerii i InżynieriiKorpus oficerski
Pułk 21 piechotyKorpus oficerski
Pułk 16 jazdyKorpus oficerski
Pułk 2 piechotyKorpus oficerski
Pułk 15 piechotyKorpus oficerski
Pułk 10 piechotyKorpus oficerski
Pułk 2 jazdyUwolniony z niewoli 19 grudnia 1810 roku.
Korpus oficerski
Sztab GłównyKorpus oficerski
Urząd zdrowiaKorpus oficerski
Pułk 4 jazdy gal. fr.Uwolniony z niewoli 30 kwietniaa 1813 roku.
Korpus oficerski
Ministerium WojnyKorpus oficerski
Pułk 13 piechotyKorpus oficerski
Urzędnik zdrowiaKorpus oficerski
Pułk 8 piechotyKorpus oficerski
Pułk 5 jazdyKorpus oficerski
Pułk 12 jazdyKorpus oficerski
Pułk 10 piechotyKorpus oficerski
Pułk 7 piechotyKorpus oficerski
Pułk 9 piechotyKorpus oficerski
Pułk 12 piechotyUwolniony z niewoli 17 marca 1812 roku.
Korpus oficerski
Pułk 1 piechotyKorpus oficerski
Sztab generalnyKorpus oficerski
Pułk 9 piechotyKorpus oficerski
Puł 5 piechoty gal. fr.Zginął w bitwie pod Możajskiem 7 września 1812 roku.
Korpusie Kadetów
Artyleria i Inżynieria3 października 1809 roku w wieku lat 15 został umieszczony przez rodziców w Korpusie Kadetów artylerii i inżynierii. Jako podporucznik 1 kwietnia 1810 przeszedł do elitarnej warszawskiej Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii, w której na dwanaście miejsc było 36 kandydatów. Tam zdobył podstawy wiedzy przydatnej w praktyce inżynierskiej, ucząc się arytmetyki, geometrii teoretycznej i praktycznej, trygonometrii, algebry, topografii, a także języków: polskiego, francuskiego, niemieckiego i rosyjskiego. Dzięki edukacji oraz późniejszym podróżom po całej Europie stał się poliglotą. Zajęcia w szkole obejmowały również zajęcia praktyczne. Oprócz strzelania i obsługi dział w programie znalazły się także zajęcia inżynierskie jak budowanie fortyfikacji oraz mostów. 1 kwietnia 1810 roku został mianowany podporucznikiem artylerii.
W celu szkolenia praktycznego otrzymał przydział do artylerii konnej Księstwa Warszawskiego. W latach 1810–1811 ukończył z wyróżnieniem Szkołę Aplikacyjną Artylerii i Inżynierów. Absolwentami tej szkoły byli m.in. gen. Ignacy Prądzyński oraz gen. Wojciech Chrzanowski.
Po skończeniu nauki Bem uzyskał z nominacji Józefa Poniatowskiego stopień porucznika II klasy artylerii konnej. 20 stycznia 1812 roku w wieku 18 lat został awansowany na porucznika artylerii I klasy. Wziął udział w kampanii francusko-rosyjskiej w latach 1812–1813 najpierw w I Korpusie Davouta, a później w X Korpusie Macdonalda. W 1812 roku przydzielony zostaje do baterii Władysława Ostrowskiego z korpusu Macdonalda stacjonującego pod Rygą. Jako dowódca zwiadu wysłanego nad Dźwinę wykazał się niesubordynacją łamiąc wydane mu rozkazy i bez pozwolenia napadając na rosyjski posterunek biorąc do niewoli 50 zaskoczonych dragonów carskich. Odbył za to karę aresztu, a jeden z francuskich dowódców stwierdził, że Jeśli ten chłopiec nie skręci za młodu karku to z pewnością zajdzie wysoko. W 1813 roku wraz z całą armią francusko-polską brał udział w odwrocie z Dyneburga. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej za zasługi w obronie Gdańska przed połączoną armią rosyjsko-pruską w 1813 roku.
Korpus oficerski
Ministerium Wojny Księstwa WarszawskiegoKorpus oficerski
Pułk 1 piechotyKorpus oficerski
Pułk 1 piechotyKorpus oficerski
Pułk 2 jazdyPisarz przy podpłatniku Kuroszu. Uwolniony z niewoli 23 lipca 1811 roku.
Korpus oficerski
Pułk 2 ułanówUwolniony z niewoli 8 października 1809 roku.
Korpus oficerski
Pułk 5 piechotyUwolniony z niewoli 17 grudnia 1811 roku.
Korpus oficerski
Urząd zdrowiaKorpus oficerski
Pułk 2 piechotyKorpus oficerski
Urząd zdrowiaKorpus oficerski
Pułk 5 jazdyKorpus oficerski
Gwardia narodowa w WarszawieKorpus oficerski
Komisja wojennaKorpus oficerski
OficjelKorpus oficerski
Batalion Mycielskiego, Pułk 15 piechotyKorpus oficerski
5 kompania batalionu zaopatrzenia wojskaUwolniony z niewoli 6 maja 1813 roku.
Korpus oficerski
GwardiaUwolniony z niewoli 20 lipca 1811 roku.
Korpus oficerski
Urząd ZdrowiaKorpus oficerski
Pułk 13 piechoty, Pułk 1 piechoty, Pułk 5 piechotyKorpus oficerski
Sztab Główny, Batalion 16 zaopatrzeniaKorpus oficerski
Pułk 14 jazdyKorpus oficerski
Ministerium WojnyKorpus oficerski
Pułk 5 jazdy, Pułk 4 jazdy, Pułk 10 jazdyKorpus oficerski
Sztab Główny, Pułk 5 jazdyKorpus oficerski
Pułk 10 jazdyKorpus oficerski
Sztab GłównyKorpus oficerski
Pułk 12 piechotyKorpus oficerski
Pułk 12 piechotyKorpus oficerski
Pułk - nieznanyKorpus oficerski
Pułk 12 piechotyKorpus oficerski
Pułk 12 piechotyKorpus oficerski
Pułk 1 jazdy, Artyleria konnaUwolniony z niewoli 7 września 1812 roku.
Korpus oficerski
Pułk 8 piechotySłużył w pułku Konstantyna Czartoryskiego. Uwolniony z niewoli 2 stycznia 1810 roku.
Korpus oficerski
Pułk 1 huzarówUwolniony z niewoli 14 maja 1811 roku.
Korpus oficerski
Pułk 13 jazdyKorpus oficerski
Pułk 11 piechotyUwolniony z niewoli 4 maja 1812 roku.
Korpus oficerski
Sztab GłównyAdiutant przy komendancie placu w Lublinie.
Korpus oficerski
Pułk 1 piechoty (galicyjsko-francuski)Uwolniony z niewoli 4 sierpnia 1810 roku.
Korpus oficerski
1 batalion artyleriUwolniony z niewoli 7 października 1808 roku.
Korpus oficerski
Pułk 6 jazdyUwolniony z niewoli 1 marca 1808 roku.
Korpus oficerski
Pułk 1 jazdy, Pułk 3 jazdy, Pułk 5 jazdyKorpus oficerski
Pułk 6 piechotyBył uczestnikiem powstania 1794 i zarazem adiutantem Tadeusza Kościuszki w stopniu majora. Po bitwie pod Maciejowicami wraz z Kościuszką dostał się do niewoli rosyjskiej. Od 1807 przyjęty do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu pułkownika. 27 grudnia tego roku otrzymał awans na generała brygady. W 1808 roku był majorem dywizji w 1 Dywizji. W 1809 walczył przeciwko Austriakom jako dowódca liniowy. W 1812 był komendantem Warszawy, podczas kampanii moskiewskiej. W 1813 aresztowany po kapitulacji Warszawy.
Korpus oficerski
Pułk 1 piechotyKorpus oficerski
Pułk 3 jazdyKorpus oficerski
Ministerium Wojnydo pułk. lit. 20/IX 1812
Korpus oficerski
Pułk 6 piechotyWIKIPEDIA LINK
WIKIPEDIA LINK
WIKIPEDIA LINK
Uważam za stosowne podać nieco szczegółów biografi cznych o bohaterze głównym szarży. (Tygodnik Illusirowany 1861, IV, 596). Przodkowie Kozietulskiego (od wsi Kozietuły) oddawna osiedli w Czerskiem, są gałęzią rodu Skarbków, herbu Habdank. Ojciec naszego bohatera, Antoni Kozietulski, był staro stą bendzińskim.
Jan Kozietulski urodził się w Skierniewicach, dnia 4-go lipca 1781 roku. Kiedy doszedł do odpowiednich lat, oddano go do korpusu kadetów, gdzie ukończył kurs i chciał konie cznie dostać się do legjonów polskich, które się organizowały we Włoszech, ale ojciec się temu sprzeciwił. Po zwycięstwie pod Jena i Auerstadt, gdy Napoleon w wypełnieniu swych ce lów politycznych postanowił odebrać Prusom zabrane przez nich polskie ziemie, wezwał Polaków do broni. Dąbrowski i Wybicki wydali w dniu 3-m listopada odezwę do narodu, a już 24-go t. m. Kozietulski wszedł do składu gwardji honorowej Napoleona. Z czasem ta garść gwardji honorowej została wcieloną do korpusu marszałka Lannes, i Kozietulski brał udział w bitwach pod Nasielskiem, Pułtuskiem, Hof-Lipstadem i wreszcie w krwawej batalji pod Preusisch-Eylau. Męztwo, jakiego dał dowody, wynagradzane było ciągłym jego awan sem. Już dnia 7-go kwietnia 1807 roku, t. j. w 6 miesięcy po wstąpieniu do wojska, został mianowany dowódcą szwa dronu w pułku lekkokonnym polskim.
W tym stopniu udał się razem z pułkiem do Hiszpanji, gdzie odznaczył się bohaterskiem męztwem pod Somo-Sierrą, jakeśmy to wyżej opowiedzieli. Za ten czyn Kozietulski zo stał wynagrodzony przez samego Napoleona krzyżem kawa lerskim legji honorowej, a w trzy lata później przez dyplom datowany z Saint-Cloud dnia 26-go kwietnia 1811 r., obda rzony został tytułem barona cesarstwa francuskiego, a do jego herbu rodowego dodano basztę kastylską, miecz i sztandar. Przez dekret z dnia 3-go maja 1812 roku Napoleon obdarzył go majątkiem w departamencie Wezery, z dochodem rocznym 2,000 franków 11 centymów. Po Somo-Sierze Kozietulski od znaczył się w bitwach pod Alcala, Guadalajara i S.-Cruz. W wojnie z Austrją pułk lekkokonny polski znalazł się na no wym teatrze wojny, a w bitwie pod W agram Kozietulski, szar żując kilkakrotnie ze swym szwadronem na ułanów ks. Schwar- cenberga, został cięty pałaszem w głowę, za co Napoleon wy nagrodził go krzyżem oficerskim legji honorowej, a książę Poniatowski przysłał mu krzyz kawalerski vii tuti militcii i. W^ woj nie 1812 r. Kozietulski brał także udział. Dnia 24 czerwca w oczach Napoleona rzucił się ze swym szwadronem w peł nej formie w Niemen i walczył z ukazującymi się oddziałami jazdy rosyjskiej. Brał następnie udział w walce pod Witeb skiem, a pod Smoleńskiem otrzymał ciężką ranę od kuli ka rabinowej w prawą nogę. Po bitwie pod Małym Jarosławcem, gdy kozacy rzucili się na tyły biwaków francuskich, zagroziło po ważne niebezpieczeństwo samemu Napoleonowi, i tylko dzięki waleczności jazdy gwardjackiej, uniknął niewoli. Między in- nemi walczył tu także z powodzeniem pułk lekkokonny, a Kozietulski otrzymał dwie rany, jedną od kuli karabinowej, drugą w piersi od piki, za co na polu bitwy Napoleon mianował go pułkownikiem majorem. W następnej kampanji Kozietulski odznaczył się w bitwach pod Bautzen, Reichenbach, w ataku na cmentarz pod Dreznem, pod Altenburgiem, Wejmarem, i Hanau, a pod Lipskiem znów był raniony. W kampanji holenderskiej dowodził pułkiem pod Breddą; następnie dnia 22-go sierpnia 1814 r. mianowany komendantem eklererów gwardji i l~ej brygady, wywołał swym heroizmem pod mu- rami Paryża podziw samych Francuzów. Po ukończeniu wo jen napoleońskich, powrócił do ojczyzny i przy reorganizacji wojska polskiego mianowany został dowódcą 4-go pułku uła nów dnia 20-go marca 1815 roku.
Jednakże trudy tylu wojen i rany zachwiały jego zdro wiem i w czerwcu 1815 r. zmuszony był wziąć urlop roczny, po ukończeniu którego znów stanął na czele swego pułku.
W chwilach odpoczynku Kozietulski ułożył: «Regulamin jazdy wierzchem i robienia szablą i lancą dla kawalerji lek kiej.)) Obok specjalnych wskazówek, w tej pracy spotykają się uwagi, dowodzące jego poglądów na moralne wychowanie żołnierzy. Potępia on surowe, okrutne obchodzenie się z żoł nierzami i mówi: «Surowość zwykle jest dowodem własnego braku wychowania, niszczy ona poczucie honoru, które winno być podstawą ducha żołnierskiego.))
Kozietulski był religijnym i w r. 1813 wpisał się do kon gregacji stróżów grobu Chrystusowego w Jerozolimie. Dnia 5-go maja 1818 r. Kozietulski otrzymał order św. Anny 2-ej klasy, a w październiku t. r. zmuszony był wziąć półroczny urlop dla leczenia się z ran. W kwietniu 1820 r. opuścił pułk i zaliczony został do świty (a la suite), a dnia 26-go maja umarł w Warszawie na ulicy Leszno, mając zale dwie 39 lat. Zwłoki jego pochowane zostały w rodzinnych grobach pod kościołem w Bielsku pod Grójcem. Kończąc ten suchy przegląd faktów z życia mężnego wo jownika, zamierzam odpowiedzieć na uwagi tych panów, któ rzy w swej zawistnej mierności gotowi są w czynach takich, jak Kozietulskiego pod Somo-Sierrą, widzieć tylko «wypadek» i chętnie dają ucho anegdotom w tym rodzaju, że «koń poniósł—i ztąd bohaterstwo.)) Małoduszni, niezdolni do poświę ceń, a ztąd niezdolni unieść się duchem nad poziome interesa materjalne, zawistni i zawsze goniący za łatwemi zdobyczami, zapominają, że koń unosi tak samo naprzód, jak i w tył, i w żadnym razie nie można nazwać «wypadkiem losu» tego, że takich panów unosi zawsze w tył, a Kozietulskich zawsze na przód. Waleczny wojownik, który wielokrotnie krwią przy pieczętował swe ofiarne spełnienie obowiązku, takiego, jak on go pojmował, daje nam wzór cichego bohatera kawalerzysty, który w boju nie zna, co to jest przeszkoda.
Żyjąc ideami politycznemi swego czasu, walczył on prze ciw nam, brał udział w najeżdzie na Rosję naszych wrogów, ale w zakresie męztwa wojskowego wywołuje on i nasze, ja ko żołnierzy, podziwienie.
_____
Generał Lejtnant Puzyrewski, Szarża jazdy pod Samo-Sierra w Hiszpanii dnia 30 listopada 1808 r., Nakład Konstantego Tereptego, Warszawa, 1899
